Του Ορθαγόρα
 
Στο καφενείον «Η Βολή» φαΐ-πιοτί έχει πολύ...
 
Μέρες πένθους επώδυνου και οργής που δύσκολα της βάζεις χαλινάρι, είπα να μην εκτραχυνθώ, να το θάψω το τσεκούρι του πολέμου μέχρι να κατακάτσει ο κουρνιαχτός. Αλλά ετούτοι εδώ οι ρεμπεσκέδες, οι ατάλαντοι θεατρίνοι, που ζορίζονται ακόμα και να βγάλουν μια τόση δα σταλίτσα θλίψης αληθοφανούς, δεν αφήνουν σεβαστά περιθώρια εκεχειρίας.
 
Το μόνο που με έκδηλη ευκολία κατορθώνουν οι σαπιοκοιλιάδες της Βολής είναι να τρωγοπίνουν ασταμάτητα. Από καραμελωμένο σολομό και οίνο Βουργουνδίας, μέχρι τις σάρκες και το αίμα του δύσμοιρου έθνους. Πέραν τούτου, ουδέν. Γι' αυτό, άλλωστε, φρόντισαν να κατσικωθούν στο πολυτελές οινομαγειρείον επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας. Και δεν σκοπεύουν να το κουνήσουν απ' εκεί, ο κόσμος να χαλάσει. Έδρες τροφαντές και πορδομύριστες δεν αποχωρίζονται επ' ουδενί τα έδρανα που στοργικά τις αγκαλιάζουν. Όπως δεν αποχωρίζονται τον ξενιστή τους τα παράσιτα.
 
Στην Αθήνα της αρχαίας (όπως την λένε) εποχής, για να τιμήσει τους πολίτες που προσέφεραν αξιοσημείωτες υπηρεσίες στην πατρίδα, η Πολιτεία αναλάμβανε να τους σιτίζει δημοσία δαπάνη για όλο το υπόλοιπο του βίου τους. Ναι, μην σας φαίνεται παράξενο. Την μακρινή εκείνη περίοδο, και Πολιτεία υπήρχε και επιφανείς Πολίτες αφιερωμένοι στην ευημερία του συνόλου. Το «δημόσιο κατάστημα» στους βόρειους πρόποδες της Ακρόπολης, στο οποίο συνέτρωγαν οι έντιμοι αυτοί ευεργέτες/υπηρέτες της πόλης, λεγόταν «Πρυτανείον». Οι ίδιοι δε, ονομάζονταν «Αείσιτοι», δηλαδή εσαεί σιτιζόμενοι.
 
Στην Αθήνα της σύγχρονης δημοκρατικής (όπως την λένε) εποχής, ούτε Πολιτεία υπάρχει ούτε ευεργέτες/υπηρέτες της πατρίδας. Έχουμε, όμως, κράτος επιτελικό και ανάλγητο, πειθήνιους και δεινοπαθούντες υπηκόους, και -προπάντων- βολευτές, άφθονους βολευτές. Αντί Πρυτανείου διαθέτουμε Καφενείον, εντός του οποίου παρασιτούν τριακόσιοι βολευτές (με βου κεφαλαίο), που δικαίως θα μπορούσαν να ονομαστούν «Αειπαράσιτοι» -τουτέστιν, αιώνια παράσιτα.
 
Γιατί, τι άλλο από παράσιτα είναι οι καταληψίες της Βουλής -και οι υποτακτικοί τους; ΄Ελμινθες, μύκητες, βακτήρια, αμοιβάδες, κολποδελίδια, ψύλλοι, κοριοί, τσιμπούρια, και πάσης φύσεως αραχνοειδή, που κατακλύζουν το μέσα και το έξω μας και τρωγοπίνουν αενάως ακόμα και τ' απόβλητά μας. Ιδιαίτερη, μάλιστα, αδυναμία έχουν στην ψυχή και στο μυαλό μας -καθότι τα ίδια δεν διαθέτουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι, ωστόσο, εξοπλισμένα με όλα τα χρειώδη για την επιβίωσή τους: αισθητήρες, άγκιστρα, δαγκάνες, μυζητήρες, και λοιπά άκρως αποτελεσματικά όργανα και εργαλεία. Επιπλέον, ως μη έχοντα ψυχή, είναι ψυχρά και αδίστακτα.
 
Αν και το μόνο που παράγει αφθόνως το κεφάλι τους είναι η... πιτυρίδα, εντούτοις έχουν υιοθετήσει κάποια θεωρητικά-φιλοσοφικά αξιώματα, τα οποία έκλεψαν, βεβαίως βεβαίως, από τον εγκέφαλο στοχαστών στο σώμα των οποίων κατόρθωσαν να τρυπώσουν. Για παράδειγμα, το ιερό τους ευαγγέλιο είναι η εξής ρήση του Λέσσινγκ: «Τεμπελιάστε στα πάντα, αλλά ποτέ στον έρωτα και στο πιοτό, ποτέ στην τεμπελιά», στην οποίαν προσέθεσαν και το φαγί.
 
Έκθαμβοι μπρος σε τέτοια λαιμαργία και τόσην τεμπελιά, οι Διεθνείς Οργανισμοί Αειπαρασίτων έσπευσαν να προσεταιριστούν το εγχώριο παρασιτολόι. Και εξεπλάγησαν τα μάλα, σαν είδαν την ευκολία με την οποίαν ενέδωσαν οι δικοί μας. Τόσο φτηνές και δοτικές δεν είναι μήτε οι πόρνες βήτα διαλογής στις φτωχογειτονιές της Κένυας! Κάπως έτσι, Συνέλληνες, η χώρα εάλω. Και όλοι εμείς, οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της, σβήνουμε καθημερινά από τις δαγκωνιές και τα βυζάγματα ντόπιων και ξένων σκουληκιών.
 
Το Μάτι, η Μάνδρα, και τα Τέμπη θα φαντάζουν χαϊδολογήματα, αν δεν προβούμε πάραυτα σε ριζική αποπαρασίτωση. Αν δεν αντιτάξουμε στο λεφούσι των καφενόβιων Αειπαρασίτων μια γενναία στρατιά Πολιτών-Οπλιτών, αποφασισμένων να οικοδομήσουν νέο Βουλευτήριο και Πρυτανείο σε μια πραγματική Ελλήνων Πολιτεία. Κοντολογίς, αν δεν συστρατευτούμε το ταχύτερο στην ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ.